... een van de meest wonderlijke en aantrekkelijkste wezens die ik ooit heb zien rondfladderen. Ik was op slag verliefd op dat kleine, tere, sierlijke, bewegelijke wezentje. Het was gehuld in een smaakvol jurkje met oranje mouwtjes, een lijfje van stemmig grijs en een schattig zwartwit geblokt rokje. Rusteloos zoemde het van bloem naar bloem om met een drie centimeter lange tong van de aanwezige nectar te snoepen. Toen het me door de camera aankeek verdronk ik bijna in twee diepgrijze ogen. Ik kreeg een snelle knipoog en weg was het.

Vlinder of vogel?
Zo moet het ongeveer gegaan zijn toen ik bijna 25 jaar geleden op een camping in de Franse Drôme voor het eerst kennis maakte met de kolibrievinder. Ik moest echt even goed kijken of ik nu te maken had met een vlinder of met een vogel. Alles aan het fragiele wezentje deed me denken aan een kolibrie. Het stilstaand fladderen voor een bloem, de lange tong die net een snavel leek en de lange haren op het achterlijfje die wel wat weg hadden van een piepklein aandoenlijk vogelstaartje.  

Enkeltje Nederland
De kolibrievlinder is het gehele jaar te vinden in het gebied dat loopt van Noord-Afrika en Zuid-Europa tot in Zuidoost-Azië en Japan. Ten noorden van dit gebied is de kolibrievlinder alleen in de zomer aanwezig en ten zuiden ervan alleen in de winter. Bij ons is het altijd al een zeldzame, zomerse verschijning geweest. Vanaf 2003 worden er echter steeds vaker kolibrievinders in Nederland gezien. De aantallen wisselen sterk van jaar tot jaar, maar de kans om er een in je eigen tuin of op je eigen balkon te zien wordt steeds groter. Hun reis van zuid naar noord of andersom is altijd een enkeltje. De vlinders die hier in het voorjaar aankomen leggen eitjes en gaan daarna dood. Hun nakomelingen op hun beurt, trekken in het najaar weer naar het zuiden om daar voor nageslacht te zorgen, waarna de kleinkinderen in het voorjaar Nederland weer aandoen. 

Hello, goodbye
Op vakanties in Zuid-Europa heb ik de kolibrievlinder geregeld weer mogen ontmoeten. Maar zo als bij alle vakantieliefdes was het samenzijn maar kort. Ik vertrok weer naar het noorden en zij fladderde zorgeloos naar het zuiden. Ik hoop dat ze volgend jaar weer mijn kant op komt.

Lees ook: 
Alle andere blogs van stadsecoloog Martin