Wie het onderste uit de kan wil…
Zo snel hun kleine pootjes het toelaten hollen de beide heren naar een weggegooide McFlurry beker. “Dat is beteâh dan worremûh”, joelt Harry, terwijl hij zijn kop in de beker steekt. Gulzig likt hij de beker leeg. “Laat mè oâk eins”, zegt Tony terwijl hij Harry aan de kant duwt.

Dieper en dieper steekt Tony zijn kop in de beker. En dan paniek! Hij zit muurvast. Met zijn de beker op zijn kop loopt Tony verdwaasd rond. “Ùitkèke!”, roept Harry nog. Maar het is te laat. Tony loopt de straat op en met piepende remmen komt een auto tot stilstand. De bestuurder stapt uit en neemt Tony opgerold in een handdoek mee.

Mondkapmeeuw en visnetzeehond
Het avontuur van Harry en Tony is niet uniek. Overal ter wereld blijven dieren steken in de door ons achtergelaten rommel. McFlurry egels zijn wel de meest bekende soort. Ondank dat McDonalds in 2008 de ingang van deze beker heeft versmald blijven er nog steeds egels in vastzitten en is de McFlurry egel nog lang niet uitgestorven.

In het NatuurHistorisch in Rotterdam vertellen de McFlurry egel en de mondkapmeeuw zwijgend het trieste verhaal van de slachtoffers van onze achteloosheid. De visnetzeehond, de vishaakeend, het wattenstaafjezeepaard en de plastic schildpad worden steeds algemener. Net als de talloze zeedieren die tevergeefs hun magen vullen met oneetbare voorwerpen die in een troosteloze stroom met onze rivieren en kanalen naar zee worden afgevoerd.

Vuilnismannen
Voor andere soorten biedt de rommel die we achter laten soms grote kansen. Meerkoeten worden wel de vuilnismannen van de grachten genoemd. Alles waarvan ze denken dat het bruikbaar is slepen ze mee naar hun nest. En zo zien we bouwsels van waterplanten vermengd met plasticzakken, frietbakjes en  karton.

Vermakelijk om te zien soms, maar eigenlijk zie ik liever gewoon een nest van dode takken en gejatte stukjes waterplant. Soms heeft ons afval echt een voordeel voor de bouwers. Vogelnesten gemaakt van sigarettenpeuken bevatten als gevolg van de nicotine bijvoorbeeld veel minder parasieten.

Een onwelkome erfenis
Al het afval dat we achterlaten blijft achter in de natuur. En dat kan lang zijn. Misschien wel voor eeuwig. Plastic breekt namelijk helemaal niet af. Het verbrokkelt in steeds kleinere stukjes en is dan niet meer te zien. En zo vinden we het terug in de sneeuw in Antarctica, in de stengels van planten en zelfs in ons eigen bloed.

Bendûh? In de afvalbak dus maar!

Tip!
In de tentoonstelling 'Dode-Dieren-met-een-verhaal' exposeert Het NatuurHistorisch haar beroemdste dode dieren die laten zien hoe en waar mens en dier met elkaar in botsing komen en wat de dramatische gevolgen voor beide partijen kunnen zijn. Kijk voor meer informatie hier. 

Doen!
Naturalis in Leiden doet onderzoek naar plastic in meerkoetnesten. Zie je een bijzonder nest? Maak er een foto van en geef het gerust door aan onderzoeker Auke-Florian Hiemstra via deze pagina.   

(Foto McFlurry egel: Het NatuurHistorisch in Rotterdam)

Lees ook: 
Meer groen, vogels en vlinders in je tuin? Zo doe je dat!
Doe mee met het NK Tegelwippen